Το 1185, ο κόμης Heinrich Ivon Arnsberg δώρισε την κύρια φάρμα του στο Rumbeck στο μοναστήρι Wedinghausen, το οποίο είχε ιδρυθεί λίγο πριν το 1170. Το τοπωνύμιο "rurae becke" αναφέρεται στο ρέμα προς το Ρουρ που περνά από το αγρόκτημα. Το μοναστήρι Rumbeck που ιδρύθηκε πιο πρόσφατα έκανε το τοπίο του μοναστηριού Arnsberg, αποτελούμενο από τα μοναστήρια του Wedinghausen ως το κορυφαίο μοναστήρι καθώς και το Oelinghausen (γυναικείο μοναστήρι, που ιδρύθηκε το 1178) και το Rumbeck (επίσης γυναικείο μοναστήρι, που ιδρύθηκε το 1190). Οι πρώτες κυρίες της χορωδίας στο Rumbeck ήρθαν από το Bredelar, όπου υπήρχε ένα μοναστήρι Premonstratensian

εγκαταλείφθηκε και στις μοναχές εκεί έπρεπε να δοθεί νέο σπίτι.

Από μικρές αρχές, το Rumbeck έγινε μια κεντρική οικονομική τοποθεσία στην κοιλάδα του Ρουρ κατά τη διάρκεια σχεδόν 900 ετών ιστορίας του μοναστηριού. Το κυρίως αγρόκτημα (175 εκτάρια γης, 725 εκτάρια δάσος) συνέχισε να λειτουργεί και χρησίμευε για τον ανεφοδιασμό του μοναστηριού. Περίπου 60 άτομα εργάζονταν εκεί και ζούσαν σε μικρά σπίτια σε άμεση γειτνίαση. Έτσι δημιουργήθηκε το χωριό Rumbeck. Το μοναστήρι είχε επίσης ένα επιπλέον προσωπικό άνω των 30 ατόμων, κυρίως 20 κυρίες χορωδίας και 10 αδελφές. Το μοναστήρι στο σύνολό του διευθυνόταν από έναν προεστό που εξελέγη από τη μονή της μονής Wedinghausen.

Οι προεστοί του Rumbeck ήταν πολύ επιτυχημένοι και οδήγησαν το μοναστήρι σε νέες οικονομικές ευκαιρίες

Λαμβάνει χώρα. Το μοναστήρι γινόταν όλο και πιο πλούσιο. Αυτή η ακμάζουσα ιστορία τερματίστηκε απότομα υπό τον Ναπολέοντα. Το 1804 το μοναστήρι διαλύθηκε και περιήλθε στην κρατική διοίκηση. Η περιουσία του μοναστηριού φρόντιζε αρχικά ένας διαχειριστής, αλλά το κράτος πούλησε αργότερα την επιχείρηση σε έναν ιδιώτη αγροτικό επιχειρηματία. Ο σιτοβολώνας, του οποίου τα ερείπια είναι ορατά ακόμη και σήμερα, κάηκε το 1914 μαζί με το σπίτι της ηγεμόνας.

Η τελευταία ανακατασκευάστηκε για λίγο ως ενοριακή αίθουσα με διαφορετική χρήση. Το πρώην νοσοκομείο και το σχολείο, που ολοκλήρωσαν το κτιριακό σύνολο σε μια κλειστή αυλή με ένα μοναστήρι, κατεδαφίστηκαν το 1836.

3. Ανάπτυξη της Μονής Rumbeck

Οι προεστοί είχαν βάλει πρωτίστως καθήκον τους τη διαχείριση. Δεν ήταν μοναχοί αδελφοί όπως σε άλλα τάγματα, αλλά χειροτονούσαν ιερείς που μπορούσαν να εκτελούν τα κοσμικά τους καθήκοντα και να διοικούν το μοναστήρι χωρίς περιορισμούς. Το μοναστήρι ως κέντρο εκπαίδευσης, κατάρτισης και τέχνης ήταν ένας περιζήτητος χώρος. Για να αποκτήσουν ένα τέτοιο μέρος, οι κυρίες της χορωδίας έπρεπε να φέρουν μια προίκα μαζί τους. λιγότερα χρήματα από τη γη, την οποία διαχειρίστηκαν οι προεστοί, αντάλλαξαν και συγκέντρωσαν σε στρογγυλεμένες περιοχές μέχρι το Soester Börde.

Ένα παράδειγμα αυτού είναι το Udenhof στο Neheim. Ανέπτυξαν ένα σύστημα περισσότερων από 59 λεγόμενων κερδοσκοπικών αγροκτημάτων και περιοχών που διοικούνταν από ενοικιαστές και υπόκεινταν σε φόρους με τη μορφή σιτηρών, υποχρεωτικής εργασίας κ.λπ. Οι προεστοί συμπεριφέρθηκαν με ιδιαίτερη προσοχή στους ενοίκους, καθώς ήταν πάντα προσηλωμένοι στην οικονομική επιτυχία του μοναστηριού.

Εκτός από την εκτεταμένη γεωργία και τη δασοκομία, άλλοι οικονομικοί τομείς ιδρύθηκαν και επεκτάθηκαν με συνέπεια. Η καλλιέργεια λιμνών είναι μια ιδιαίτερα ζωτικής σημασίας δραστηριότητα, καθώς τα μέλη του μοναστηριού επιτρεπόταν να τρώνε κρέας μόνο σε περιορισμένο βαθμό και σε ορισμένες ώρες. Τα ψάρια λοιπόν έγιναν περιζήτητο εμπόρευμα και διακινούνταν σε μεγάλο βαθμό. Έτσι δημιουργήθηκαν επτά λιμνούλες μοναστηριών στο Mühlbachtal σε κοντινή απόσταση με τα πόδια από το μοναστήρι (η κορυφαία λιμνούλα του μοναστηριού επαναλειτούργησε ως βιότοπος υγροτόπου από το Rumbeck Village and Monastery Support Association). Το νερό από το ρεύμα του μύλου χρησιμοποιήθηκε επίσης ως ενέργεια για την τροφοδοσία ενός μύλου που βρισκόταν στον αχυρώνα του λατομείου στο αγρόκτημα. Υπήρχε ένα αρτοποιείο στο κτήριο δίπλα. Η στοχευμένη χρήση των πρώτων υλών σιτηρών και νερού συμπληρώθηκε στη συνέχεια με τη χρήση εκτεταμένων προμηθειών ξύλου. Το δάσος χρησίμευε για την εξόρυξη οικοδομικής και συνήθους ξυλείας, για το κυνήγι και κυρίως για τη διατροφή των γουρουνιών που τρέφονταν με βελανίδια.

Το ξύλο επεξεργαζόταν περαιτέρω απευθείας στο δάσος, π.χ. Β. σε καυστήρα άνθρακα ή ως καύσιμο σε υαλουργείο στο δάσος Rumbeck. Οι ποικίλες οικονομικές δραστηριότητες του μοναστηριού Rumbeck μπορούν τώρα να βιωθούν σε ένα κυκλικό μονοπάτι πεζοπορίας που δημιουργήθηκε και σχεδιάστηκε από το Arnsberg Forest Nature Park με την υποστήριξη της ένωσης υποστήριξης Dorf und Kloster Rumbeck eV. Οι επιμέρους δραστηριότητες μπορούν να ακολουθηθούν με επεξηγήσεις σε 14 σταθμούς. Το τελευταίο στάδιο οικονομικής ανάπτυξης του μοναστηριού Rumbeck επιτεύχθηκε το 1750 με το Rumbecker Hammer, όπου ξεκίνησε η επεξεργασία του σιδήρου χρησιμοποιώντας την υδάτινη δύναμη του Ruhr.

Τα αυξανόμενα κέρδη οδήγησαν επίσης σε δομικές επεκτάσεις και ανακαινίσεις του μοναστηριού, ιδιαίτερα στην περίοδο του μπαρόκ. Ήταν προφανώς έτοιμοι να επιδείξουν το status που είχαν αποκτήσει. Ολόκληρο το εσωτερικό του ναού με τους κύριους και δύο πλευρικούς βωμούς ανακαινίστηκε θαυμάσια σε στυλ μπαρόκ με γυριστούς κίονες. Ο νέος κυρίως βωμός με την εικόνα του Αγίου Νικολάου εγκαινιάστηκε το 1698. Λίγο αργότερα, το 1724, υπό τον Προστάτη Σνάκχοφ, το κτίριο του προβοστάτη χτίστηκε σε παλαιότερα θεμέλια, αφού ο ξενώνας είχε ολοκληρωθεί λίγο πριν το 1697. Χρειάστηκαν λοιπόν 500 χρόνια για να παραχθεί αυτή η φάση ανθοφορίας.

4. Σημασία της Μονής Rumbeck

Τα κτίρια της Μονής Rumbeck διατηρούνται σε μεγάλο βαθμό σήμερα, με εξαίρεση τον σιταποθήκη και το νοσοκομείο. Ο σιτοβολώνας έχει χαθεί ως κτίριο, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει ως σύμβολο οικονομικής επιτυχημένης δραστηριότητας και ως εκ τούτου θα πρέπει να αναδειχθεί ως παράδειγμα της κεντρικής βάσης ζωής του μοναστηριού. Το αγρόκτημα, το οποίο εξασφάλιζε τροφή για τα μέλη της μονής, εξακολουθεί να λειτουργεί ως φάρμα σήμερα - για πάνω από 1.000 χρόνια.

Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου χρησιμοποιείται ως ενοριακός ναός της κοινότητας Rumbeck μαζί με την ενοριακή αίθουσα, η οποία ξαναχτίστηκε μετά την πυρκαγιά του 1914. Η εκκλησία είναι μια από τις παλαιότερες αίθουσες εκκλησίες της Βεστφαλίας με ισχυρούς ρωμανικούς πεσσούς και δύο στενά πλαϊνά κλίτη.

Η μοναστική κατασκευή απαιτούσε μια μεγάλη σκηνή οργάνων για τα μέλη της μονής, που ήταν χωρισμένα

η μικρότερη κοινωνία των πολιτών που καθόταν από κάτω γιόρτασε τη λειτουργία.

Η μείωση της προσέλευσης στην εκκλησία σήμερα δεν επηρεάζει την ανάπτυξη και τις υπηρεσίες που έχει προσφέρει η Μονή Rumbeck για σχεδόν 900 χρόνια. Χωρίς το τοπίο της μονής Arnsberg, η ανάπτυξη αυτού του τοπίου θα ήταν σίγουρα διαφορετική, λιγότερο δημιουργική και εκπαιδευτική, επειδή το κεφάλαιο που παρήχθη επενδύθηκε από το μοναστήρι χωρίς περιορισμούς στα μοναστηριακά κτίρια και στο σχεδιασμό του τοπίου. Αρκετός λόγος για να προσανατολιστούμε στο τι έχουν καταφέρει τα μοναστήρια στο Arnsberg και να παρουσιάζουμε και να εκτιμούμε τον τρόπο ζωής τους ως επιτυχημένο.