Witamy w klasztorze Rumbeck
Plan piętra przedstawia istniejącą zabudowę klasztoru premonstratensów po jego kasacji w 1804 r. Szczegółową mapę z 1827 r. zrekonstruowano w 1985 r. na podstawie oryginalnych planów i dokumentów. Można stąd wyraźnie zobaczyć zabudowę obszaru odosobnienia, rozbudowaną infrastrukturę gospodarczą i układ stawów.
W Boże Narodzenie 1121 roku Norbert von Xanten założył we francuskim miasteczku Premontré nową wspólnotę, którą od miejsca założenia nazwano Zakonem Premonstratensów. Członkowie płci męskiej (głównie księża wyświęceni) złożyli śluby zakonne według Reguły św. Augustyn wyłączony. Kobiety również wcześnie dołączyły do społeczności i powstały tak zwane podwójne kojce, w których mężczyźni i kobiety mieszkali razem w różnych domach. Z powodu podejrzeń przywódcy zakonu w Premontré poczuli się zmuszeni do rozwiązania takich podwójnych klasztorów już w 1142 roku. W rezultacie klasztory żeńskie osiedliły się w oddzielnych miejscach w pobliżu klasztoru męskiego. Podobnie było tutaj, w Rumbeck. Po tym, jak hrabia Heinrich I przekazał swój główny folwark, Rumbeck, założonemu przez siebie klasztorowi Wedinghausen, z okazji jego rezygnacji z rządu w 1185 r., kanonicy z Arnsberg natychmiast wykorzystali go do założenia klasztoru żeńskiego.
Wyjątkowa przestrzeń tej starej kolegiaty z jej przysadzistymi, wąskimi, a jednocześnie wysokimi nawami bocznymi do dziś emanuje szczególną duchowością pracujących tu chórzystek premonstratensów. Te poświęcone św. Kościół pod wezwaniem Mikołaja stanowił niegdyś północny kraniec dwupiętrowego budynku z wewnętrznym dziedzińcem jako miejscem pochówku. Wraz z biurem prepozyta i domem gościnnym na północ od kościoła, rozległym podwórzem gospodarczym i ogrodami otoczonymi starym murem klasztornym, strukturę tego imponującego kompleksu można nadal wyraźnie zobaczyć dzisiaj - pomimo braku niektórych budynków.
Ten otoczony niskim murkiem patio służył jako miejsce pochówku chórzystek. Do dziś na środku placu stoi kamienny krzyż. Upamiętnia ostatnią przeoryszę Marię Peters, która została tu pochowana.
Po przebudowie i remoncie kolegiaty w stylu barokowym za prepozytów Friedricha Bigelebena (1690-1698) i Eberharda Cöbinghofa (1698-1714), prepozyt Adam Nackhoff (1714-1745) zaraz po objęciu urzędu rozpoczął renowację wszystkich budynków klasztornych . Pierwszą rzeczą, jaką zrobił w latach 1715/16, była ta z 1519 roku Skrzydło południowe nowo zbudowany. To tutaj się one znajdowały Dom odzieżowy i pracy ze szkołą oraz prawdopodobnie kapitularz i mieszkanie przeoryszy . Po zamknięciu klasztoru w mieszkaniu w skrzydle południowym zamieszkał pierwszy kapelan nowego zgromadzenia filialnego. Cały budynek wraz ze spichlerzem (skrzydło wschodnie) spłonął w 1914 roku. Odbudowano ją skróconą o trzy osie okienne i przylegające wcześniej skrzydło wschodnie. Dziś budynek służy jako parafia i dom kultury.
HAFT PARASMENTOWY CHÓRU KOBIET RUMBECK
Siostry ze Stiftu Rumbecker wyróżniły się w sposób szczególny wysokimi umiejętnościami w zakresie rękodzieła tekstylnego. Nie tylko wykonywały je we własnej pracowni klasztornej, ale także uczyły tzw. pokojówki artystycznego szycia i haftu. Wszyscy nowicjusze przyjmowani do klasztoru musieli zabrać ze sobą kołowrotek i sprzęt do haftowania. Niezbędne podstawowe materiały zostały wyprodukowane w samym piórze. Już w XV wieku rozwinęła się bielarnia lnu i produkcja przędzy.
Szaty wykonane w klasztorze premonstratensów w Rumbeck służyły początkowo wyłącznie własnym potrzebom. W okresie swojej świetności na początku XVIII w. do okolicznych klasztorów i kościołów (w tym do tzw. „czerwonej kaplicy” dla klasztoru Wedinghausen) trafiały także szaty i cenne insygnia, które wykonano w oparciu o liczne oryginalne dzieła i ryciny ozdobne.
Szczególnym skarbem jest sześć antependiów (zawieszek ołtarzowych), które przykrywały front stołówki zgodnie z godzinami i świętami roku kościelnego. Szczególnie zielone antependium (datowane na ANNO 1728) przedstawia niezwykle bogatą dekorację z kwiatami i wąsami, które są zgrupowane wokół „Baranka Bożego” pośrodku. Jest to praca z kolorowym haftem jedwabnym i metalowym, jedwabnymi frędzlami i cekinami na zielonym jedwabnym adamaszku.
Do rękodzieła tekstylnego zaliczają się także artystycznie zaprojektowane skrzynie na relikwiarze, które znajdują się w całym kościele i są szczególnie wysokiej jakości w ołtarzach. Pudełko z relikwiami św. Franciszka Rzymskiego wiszące na północnej ścianie w pobliżu ołtarza maryjnego skrywa tajemnicę i przedstawia pośrodku premonstratenski w habicie, który prawdopodobnie nosiły chórki z Rumbeck.